Untitled.

Ζέστη. Μια δυνατή φωτιά λάμπει για μια στιγμή, και μετά σβήνει..

..αλλά η φλόγα της έχει πια μεταδοθεί..

Εισπνοή… όχι. Πολύ βαθειά, πολύ απότομη. Βήχεις, δακρύζεις, πασχίζεις για οξυγόνο, ενώ το σώμα σου χτυπάει το μυαλό με πόνο.

Εκπνοή.

Εισπνοή. Πιο ήρεμα, το οξυγόνο είναι χρήσιμο..

Εκπνοή.. χρήσιμο όσο και ο καπνός.

Καλό, κακό, φως, σκοτάδι, χαρά, λύπη.. τα πάντα είναι χρήσιμα.

Εισπνοή… εκπνοή.

Τα πάντα παίρνουν τον ρυθμό τους, τα πάντα έρχονται σε τάξη μετά από αρκετούς κύκλους.

Η γόπα μένει στο τέλος, το τσακισμένο κουφάρι του τσιγάρου, ένα τέλος τόσο μικρό και σύντομο, μα τόσο όμοιο με κάθε άλλο..

Μέσα όμως από τις στάχτες του τσιγάρου, ξαναγεννιέσαι για λογαριασμό του σαν φοίνικας και δακρύζεις που είσαι ακόμα ζωντανός. Η φωτιά θα ξαναέρθει, το ίδιο και το τέλος.

Μα εσύ ξέρεις πως στο τέλος του τσιγάρου θα ξαναγεννηθείς, πως πρέπει να ξαναγεννηθείς. Γιατί το δικό σου τέλος δεν ήρθε ακόμα.. γιατί μέχρι να έρθει η ώρα να σβήσεις, πρέπει να καις. Έχεις τον σκοπό σου, και πρέπει να τον εκπληρώσεις.

Το οφείλεις στον κόσμο γύρω σου, το οφείλεις σε εσένα..